Het verhaal over het kind in jezelf, verbinding, spiegels en contextuele hulpverlening…

Elke dag kijk ik in de spiegel aan de muur. Ik zie mezelf en zoveel meer. Weg van de muur, kijk ik naar mijn kinderen, mijn partner, mijn ouders, mijn leraren, cliënten, ja de vele mensen om mee heen. Deze spiegels zijn veel groter, dan die aan de muur. Wat zie en leer ik dan veel over mezelf, en over wat ik nog mag leren om verder te groeien. Om zo telkens een “betere versie” van mezelf te worden. Steeds beter kan ik liefdevol in de spiegel naar mezelf kijken; omdat ik voel, ervaar en weet waar ik vandaan kom, waar de dingen voor staan, de dingen die ik moeilijk vind of me juist gemakkelijk afgaan. Ik omarm ze en plaats ze in de juiste context.

Jaren geleden werd ik besmet met het virus dat contextuele hulpverlening heet. Binnen mijn toenmalige werksetting leerde ik over allerlei soorten loyaliteiten, parentificatie, legaten en delegaten, erkenning en nog veel meer begrippen die van toepassing zijn als je naar gezinnen en naar systemen kijkt. De vele trainingen, zowel intern als extern, de ervaringen met cliënten, gesprekken en oefeningen in werk maar ook privésfeer, een volledige contextuele opleiding, leerden mij gaandeweg niet alleen om deze begrippen, te herkennen, toe te passen en gebruiken.. maar ik kan wel zeggen dat ik in de loop der tijd “contextueel ging dromen en gewoon contextueel werd”. Op een andere manier kijken en denken ging niet meer.

Nu vele jaren later maak ik de balans op.. (daar gaat de contextuele hulpverlening ook over: De balans van geven en nemen) en dan zie ik hoe ik in de loop der tijd, door werkervaring en persoonlijke groei steeds meer dingen heb mogen toevoegen. Die mijn kijk door de contextueel bril alleen maar verscherpt hebben. Mijn basis beter gefundeerd. Al deze kennis en ervaring verbonden, maakt mijn plaatje completer! En nog elke dag leer ik bij. Onderzoek ik mijn eigen proces en brengt me dit een stapje verder, ook in de relatie tot cliënten. Want hoe bewuster je je van je eigen context bent, hoe beter je naar de context van de ander kunt kijken en kunt voelen wat nodig is.

Het is een basis gedachtengoed dat eigenlijk iedereen zou moeten kennen. Om me heen zie ik nog vaak dat dit geen vanzelfsprekendheid is. Mensen zijn zich nog weinig bewust van zichzelf, en hun context. Alles is met elkaar verbonden en de spiegels die om ons heen te vinden zijn, worden niet of nauwelijks gebruikt op de manier zoals ze bedoeld zijn. Dat is jammer, want hoe bewuster je je daarvan bent, hoe meer je kunt putten uit de ervaringen, moeilijkheden, mooie dingen etc. die op je pad komen. De verbindingen die hier tussen bestaan en hoe je hiermee om kunt gaan, werken dan dienend in plaats van belemmerend.

In het werken met kinderen en jongeren in deze huidige tijd, komt daarbij dat er steeds meer kinderen/jongeren zijn met een verhoogd bewustzijn. Juist nu komen zij ons, volwassenen, hun ouders, leerkrachten middels hun gedrag, houding, hun zijn, laten zien hoe wij dingen in onszelf, onze patronen, overtuigingen, onze systemen “anders’ etc. kunnen aanpakken. Ze laten ons zien dat bestaande, oude, vertrouwde patronen en kaders niet langer van toepassing zijn. Ze raken ons veelal in ons kindstuk, ons ‘innerlijke kind’. Ze willen ons iets vertellen met hun gedrag. Ze zoeken veiligheid, erkenning en begrip (en niet om als probleem gezien te worden of om in een hokje gestopt te worden )

Het vraagt van ons volwassenen, als ouders, leerkrachten, opvoeders of welke rol ook, durf en moed om naar ons zelf te kijken ( in de spiegel, maar ook via de ander) en deze patronen, systemen, overtuigingen etc. onder de loep te nemen en ze te transformeren aan wat ons wel dient. Of je nu klein of groot kijkt, het werkt op dezelfde manier. Alles is een schakel in het grote geheel.

Wat ik in de praktijk zie, is dat door samen met het kind, de jongeren en de ouders op onderzoek uit te gaan en te mogen kijken naar welke dingen deze jonge mensen vertellen (wat ze ons spiegelen) en dit te vertalen, er nieuwe wegen bewandeld kunnen worden. Hetgeen ieder dan verder helpt. Het schept ruimte en verbinding. Kinderen en jongeren spiegelen ons veelal dingen die we zelf nog onvoldoende hebben uitgewerkt in ons eigen familiesysteem. In onze context. Door hier vervolgens met een contextuele bril naar te kijken, vallen puzzelstukjes op hun plaats. Kunnen mensen pijnpunten, verdriet, vragen die mogelijk al langere tijd (on)bewust spelen, een plek geven. Ze kunnen met een andere bril gaan kijken en gaan kiezen wie ze zelf wensen te zijn. Door als ouders je kerntaak op te pakken, je bewust te zijn van hoe jouw ‘geschiedenis’ je gevormd heeft, aandacht voor jouw ‘innerlijke kind’ te hebben, hoeven jouw kind(eren) deze niet langer te dragen of te spiegelen. Wat we in de praktijk dan zien gebeuren is dat “het probleem of lastige of ongewenste gedrag” van het kind, als vanzelf verdwijnen. Het kind dat zich erkent weet en begrip krijgt, kan zich veilig voelen, en op zijn eigen grondgebied gaan staan en zijn eigen leven vanuit volle potentie leven.
Daarmee wordt de balans van geven en nemen tussen ouders en kinderen hersteld, bekrachtigd of in balans gebracht.

Deze balans bereikt daarmee zowel vorige generaties als naar de toekomst toe. En het gaat niet alleen over ouders en kinderen, maar ook bijvoorbeeld tussen kinderen en leerkrachten of andere belangrijke personen in het systeem. Het heeft betrekking op de alle relaties waarmee bewust of onbewust een dialoog bestaat.
Hoe groot of klein het probleem of de vraag ook is, het is telkens de uitnodiging om echt te luisteren naar elkaar en te horen welke vraag er daadwerkelijk gesteld wordt. De vraag achter de vraag te achterhalen en van daaruit verder te ont-wikkelen.

Een groeiproces voor ouder en kind, in relatie tot elkaar. Voorbij alle generaties. Verbonden.

Mooie materie, mooie verhalen, die telkens weer ontroeren. Wat ben ik blij dat ik ooit deze weg heb mogen inslaan en voor de vele leermomenten die ook mij weer verder brengen.

Ik ben vooral mijn eigen gezinssysteem en alle andere systemen waarin ik vertoef, dankbaar voor de vele spiegels. Niet altijd makkelijk, maar wel rijk en leert me steeds bewuster te zijn over-(het)-leven.

En hoe zit het met jouw verhaal?

Waar hangen jouw spiegels? Durf jij te kijken in de spiegel die jouw kinderen je voorhouden? Heb jij de moed om verder te kijken dan wat je in eerste instantie ziet aan “probleemgedrag? Durf jij naar het kind in jezelf te kijken? Te voelen en ervaren? Te ontdekken en erkennen wie je werkelijk bent? Je eigen Ik te leven en hierdoor ruimte te scheppen voor jouw kind(eren)?
Gun jij jezelf een diepgaande verbinding, in heelheid, om in je eigen kracht te gaan staan, daarmee ruimte te scheppen voor de ander dit ook te doen?
Dan gun ik jou een coachmoment om hiermee aan de slag te gaan. Niet langer ‘overleven’, maar kennis en wijsheid over leven. Jouw leven.

Vragen of interesse? Neem contact op met welkomthuis@essentialmovements.nl. Ik kijk graag met jou en/of je kind(eren) mee naar wat jou kan dienen.

Wil je alvast eens in jouw Spiegel kijken? Kijk dan eens naar het voorbeeld en de oefening eveneens hier op www.welkomthuis.coach

Tot slot nog een wijsheid uit de alchemie: “wanneer één van de partijen in een relatie verandert, wordt de relatie zelf veranderd”. Net zoals dat je een steen in de rivier gooit, deze nooit meer hetzelfde zal stromen..